Bakteriobójcza siła lamp UV

Podstawy stosowania promieniowania UV

Już ponad sto lat temu niemieccy naukowcy zauważyli, że na górnej powierzchni jeziora znajduje się sterylna woda, która uzyskała takie właściwości dzięki oddziaływaniu światła słonecznego. Następujące po tym odkryciu badania doprowadziły do odkrycia promieniowania UV.

Wiele korzystnych właściwości promieniowania ultrafioletowego, które wykorzystujemy w lampach bakteriobójczych, wynika z położenia widma elektromagnetycznego między promieniami X, a światłem widzialnym. Promieniowanie ultrafioletowe jest podzielone na cztery główne kategorie, UV-A, UV-B, UV-C oraz UV próżniowe. Obszarem między 240 i 280 nm jest UV-C, znane powszechnie jako obszar bakteriobójczy.

Widmo promieniowania światła widzialnego

W celu sztucznego wytworzenia promieni ultrafioletowych w skali technicznej wykorzystywane są wyłącznie promienniki wyładowcze gazowe. Wykonuje się je ze szkła kwarcowego i zawierają parę rtęci. Para ta w stanie wzbudzonym emituje promieniowanie o określonym spektrum. Rozróżniamy dwa typy promienników, a podział ten wynika z odmiennego ciśnienia pary w ich wnętrzu. Mamy więc pojemniki nisko– i średniociśnieniowe. Różnią się one zakresem oraz charakterem emisji wytwarzanego promieniowania UV. Niskociśnieniowe lampy UV wytwarzają niemal wyłącznie bakteriobójcze promieniowanie w zakresie UV-C, zaś prawie 100% promieniowania emitowana jest w paśmie 254 nm. Średniociśnieniowe lampy UV emitują promieniowanie w całym zakresie UV.